... ولی افتاد مشکلها
12 فروردین 96 - 22:14
گیلان آنلاین: روزهاى دهم و یازدهم فروردین ١٣٥٨ براى اولین بار بعد از انقلاب اسلامى مردم ایران پاى صندوق‌های رأی حاضر شدند تا نسبت به‌نظام سیاسى کشور اظهارنظر کنند. این نخستین بار در تاریخ ایران بود که مردم با رأی و از طریق تصمیم حقوقى، نظام سیاسى خود را شکل می‌دادند. اگرچه خود این امکان یا حق را بعد از انقلاب و با هزینه‌های بسیار و شهادت‌ها و رشادت‌ها، مرارت‌ها و سختی‌ها به دست آورده بودند.
گیلان آنلاین: روزهاى دهم و یازدهم فروردین ١٣٥٨ براى اولین بار بعد از انقلاب اسلامى مردم ایران پاى صندوق‌های رأی حاضر شدند تا نسبت به‌نظام سیاسى کشور اظهارنظر کنند. این نخستین بار در تاریخ ایران بود که مردم با رأی و از طریق تصمیم حقوقى، نظام سیاسى خود را شکل می‌دادند. اگرچه خود این امکان یا حق را بعد از انقلاب و با هزینه‌های بسیار و شهادت‌ها و رشادت‌ها، مرارت‌ها و سختی‌ها به دست آورده بودند.
آن روز من جوانى بیست‌ساله بودم که در شعبه اخذ رأی سد دز اندیمشک براىنخستین بار «ناظر» انتخابات شدم! و چه می‌دانستم «ناظر» چیست ولى می‌دانستم که انتخابات آزاد و بى تقلب است. آن روز شاهد شورِ حضور بودم و نیز شوقِ آرمان‌های بلندى که از فردا محقق خواهد شد.
چند ماه بعد قانون اساسى جمهورى اسلامى، در اصل اول -که بیش از آنکه جنبه انشایى داشته باشد، شاکله اخبارى دارد- این واقعه را چنین گزارش کرد:
«حکومت ایران جمهورى اسلامى است که ملت ایران، بر اساس اعتقاد دیرینه‌اش به حکومت حق و عدل، در پى انقلاب اسلامى پیروزمند خود به رهبرى مرجع عالی‌قدر تقلید آیه الله العظمى امام خمینى، در همه‌پرسی دهم و یازدهم فروردین‌ماه یک هزار و سیصد و پنجاه‌وهشت هجرى شمسى برابر با اول و دوم جمادی‌الاولی سال یک هزار و سیصد و نودونه هجرى قمرى با اکثریت ٩٨/٢ ٪ کلیه کسانى که حق رأى داشتند به آن رأى مثبت داد.»
امام روز دوازدهم فروردین را روز_جمهورى_اسلامى و از اعیاد بزرگ ملى و مذهبى، توصیف کردند.
ممکن است خیلی‌ها تصور کنند مردمى که با این اکثریت قاطع به جمهورى اسلامى آرى گفتند شناخت کامل و تفصیلى از این نظام نداشتند، ولى با قاطعیت باید گفت که باور و ایمان مردم به اسلام در این رأی اثر عمیق داشته است و باز با جرئت می‌توان مدعى شد که مردم از جمهورى اسلامى تصور بازسازى حکومت عدل على (ع) را داشتند و به آن امید جدى بسته بودند.
در مقاطعى از انقلاب، شعار مردم «استقلال، آزادى، حکومت عدل على» بود. عدالت گمشده مردم بود. انتظارشان و تصورشان آن بود که با جمهورى اسلامى فقر، تبعیض و فساد برچیده خواهد شد. اشرافیت خانواده هزار فامیل و مناسبات تفرعنى صاحبان زر و زور رخت بر خواهد بست. تقابل، رقابت و روابط ناسالم جاى خود را به برابرى و برادرى خواهد داد. اخلاق انسانى و اسلامى بر همه عرصه‌های اجتماعى و سیاسى حاکم خواهد شد. آزادىِ فکرى و آزادىِ سیاسى و آزادىِ بیان و فروشکستن دیوارهاى ترس و تهدید و شکنجه، ارمغان جمهورى اسلامى خواهد بود.
کشور مستقل خواهد بود و تصمیمات سیاسى از برون مرزها بر مردم تحمیل نخواهد شد. در زندگى فردى الکل و مسکرات و قمار برچیده می‌شود و از زندگى اقتصادى ربا ریشه‌کن می‌شود. گمان نمی‌کنم کسى بتواند ادعا کند که این حد شناخت و مطالبه از جمهورى اسلامى وجود نداشته است، هرچند ساختار قدرت را دقیقاً نمی‌شناخته‌اند. قانون اساسى هم بر این ممشا تدوین و نیز به همه پرسى گذاشته شد، اما این سخن را هم نمی‌توان نگفت که:
عشق آسان نمود اول ولى افتاد مشکلها!
*
کاش مسئولان امر، روز دوازده فروردین را براى برگزارى انتخابات و رأی‌گیری تثبیت کنند تا همه کسانى که در جمهورى اسلامى از طریق انتخابات به قدرت می‌رسند بدانند و به یاد داشته باشند که خاستگاه قدرت کجاست و مطالبه ملت در تطور ایام چیست؟ و تعهد کارگزاران و نسبت آن‌ها با انقلاب اسلامى کدام است؟
در این مورد سخن فراوان است بماند براى وقتی دیگر!
📆 ۱٢ فروردین ۹۶
غلامحسین الهام
